در روز ۱۷ اکتبر سال ۱۹۸۷، به دعوت کشیش لهستانی، ژوزف ورسینسکی، بیش از یکصد هزار نفر از مدافعان حقوق بشر در گرامی‌داشت یاد قربانیان گرسنگی، خشونت و بی‌تفاوتی در میدان تروکادروی پاریس جمع شدند تا به فقر و فلاکت نه گفته و خواهان اتحاد همه انسان‌ها در راه رسیدن به کرامت حقوق بشر شدند. به همین مناسبت سنگ یادبودی در این میدان، جایی که در سال ۱۹۴۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر در آن امضاء شده بود، نصب شد که روی آن کلامی از ژوزف ورسینسکی نوشته شده است:
«آنجا انسان‌ها محکوم به زندگی در فقر باشند، حقوق بشر نقض شده است. وحدت برای حفظ این حقوق وظیفه‌ای مقدس است»
از آن روز به بعد هر ساله در روز ۱۷ اکتبر تهی‌دستان و همه کسانی که فقر و فلاکت و محرومیت را غیرقابل دفاع می‌دانند در نقاط مختلف دنیا دور هم جمع شده و برای همبستگی خود را برای دفاع از شرافت و آزادی همگانی اظهار می‌دارند: روز جهانی فائق آمدن بر فقر مطلق این‌گونه متولد شد.
روز ۱۷ اکتبر ۱۹۹۲، خاویر پرز دکوئلار، دبیر کل سابق سازمان ملل، به نمایندگی از گروهی از چهره‌های بین‌المللی مستقر در کمیته‌ای برای برگزاری این روز تشکیل شده بود، خواهان آن شد که این روز به طور رسمی در تقویم سازمان ملل متحد درج شود. روز ۲۲ دسامبر ۱۹۹۲، مجمع عمومی سازمان ملل متحد روز ۱۷ اکتبر را روز جهانی ریشه‌کن کردن فقر تعیین کرد. از این تاریخ به بعد، برنامه‌هایی که در بزرگداشت این روز برگزار می‌شود روز به روز گسترش یافته است.
موضوع امسال روز جهانی فائق آمدن بر فقر مطلق عبارت است از تلاش همگانی برای رسیدن به عدالت اجتماعی و زیست‌محیطی برای همه. هر چه می‌گذرد نهادهای دولتی و بین‌المللی به این نتیجه می‌رسند که فقر یک بعدی نیست و ابعاد مختلفی دارد که با یکدیگر در پیوندند. نمی‌توان با وجود بی‌عدالتی‌های زیست‌محیطی گسترده انتظار برقراری کامل عدالت اجتماعی را داشت. با وجود این که در برخورد با معضل فقر پیشرفت‌های قابل توجهی حاصل شده است، اما بعد مهم دیگری فقیر، یعنی معضل آسیب‌های محیط‌زیستی پیشرفت قابل‌توجهی حاصل نشده است.
کسانی که در فقر مطلق زندگی می‌کنند، ناچاراً نخستین کسانی‌اند که در اجتماعات خود در مواجهه با فقر و تغییرات زیست‌محیطی دست به عمل قاطع می‌زنند. با این حال تلاش‌ها و تجربیات این عده غالباً نادیده گرفته می‌شود. توانایی‌شان در ارائه راه‌حل‌های کارآمد دست‌کم گرفته شده . صدایشان، بخصوص در نهادهای بین‌المللی شنیده نمیشود.
این رویه باید تغییر کند. مشارکت، دانش و تجربه کسانی که در فقر زندگی می‌کنند باید مورد توجه قرار گرفته و ارج نهاده شود و در تلاش‌هایی که برای ساختن جهانی پایدار، که در آن عدالت اجتماعی و زیست‌محیطی برای همه برقرار باشد، به کار گرفته شود.
No comments:
Post a Comment