رامیز قلی‌اُف، متولد سال ۱۹۴۷ در شهر آغدام آذربایجان، از آن دسته نوازندگانی بود که ساز را به سخن می‌آورد. تار در دستان او تنها یک ساز نبود، بلکه روح زنده‌ی موسیقی آذربایجانی بود؛ آمیخته‌ای از شور و آرامش، سنت و نوآوری. از نخستین اجراهایش تا واپسین کنسرت‌ها، قلی‌اُف موسیقی را نه فقط صدا، بلکه زبانی برای گفتگو با جان انسان می‌دانست.
او در آکادمی موسیقی دولتی آذربایجان تحصیل کرد و از دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی به‌عنوان سولیست فیلارمونیک دولتی شناخته شد. مهارت بی‌مانندش در نوازندگی تار، او را به صحنه‌های جهانی رساند؛ از ژاپن و اروپا تا ایران.
پیوند او با ایران معنایی ویژه داشت. رامیز قلی‌اُف بارها به تهران سفر کرد و در تالار وحدت همراه با ارکستر فرهنگ و هنر ایران به رهبری علی‌اکبر قربانی و شهرام توکلی به اجرا پرداخت. او همچنین در دانشگاه علمی‌کاربردی فرهنگ و هنر تهران کلاس‌های آموزشی برگزار کرد و درباره‌ی مقام‌موسیقی آذربایجان و نغمه‌های ایرانی با هنرجویان سخن گفت. در سال ۲۰۲۰، در دوران همه‌گیری کرونا، با ارکستر سازهای ملی ایران در اجرای آنلاین قطعه‌ی لالایی اثر واصف آدی‌گوزل‌اف همکاری کرد و نشان داد که فاصله‌ها نمی‌توانند مانع گفت‌وگوی فرهنگی شوند.
رامیز قلی‌اُف در طول زندگی‌اش تنها یک نوازنده نبود؛ پلی بود میان دو ملت، میان دل‌ها. موسیقی او، میراث آذربایجان را با روح هنر ایرانی در هم آمیخت و ثابت کرد که نغمه‌ها مرز نمی‌شناسند. او در اکتبر ۲۰۲۵ درگذشت و مراسم بدرقه‌اش در مرکز بین‌المللی مُقام برگزار شد؛ جایی که هنرمندان و دوستدارانش از کشورهای گوناگون برای وداع گرد آمدند.
اما صدای تار او هنوز زنده است — آرام، بی‌زمان و ماندگار.
.
No comments:
Post a Comment