در روز
۱۴ ژوئن سال ۱۹۹۱ بیش از ۵۰۰ هزار زن در سوئیس دست به اعتصاب زدند. در واقع این
نخستین و بزرگترین اعتصاب فمینیستی تاریخ سوئیس بود. در آن روز ۵۰۰ هزار نفر از
جمعیت ۴ میلیون نفری کشور سوئیس دست از کار کشیده، به خیابان‌ها آمده و خواهان حق
و حقوق بیشتری شدند. این اعتصاب درست ۱۰ سال پس از تصویب اصل برابری جنسیت که در
سال ۱۹۸۱ در قانون اساسی کشور سوئیس گنجانده شد، رخ داد. این اصل در آن وقت در
قانون اساسی گنجانده شده بود اما تنها در سال ۱۹۹۶ بود که به مرحله اجرا درآمد.
به
رسمیت شناخته شدن حقوق زنان در کشور سوئیس تاریخی دراز دارد. تنها در سال ۱۹۷۱ بود
که سیاستمداران مرد پس از چند بار رد کردن این طرح برای زنان حق رای دادن در
رفراندوم قائل شدند. و این یعنی ۵۳ سال پس از آلمان و بریتانیا و ۲۷ سال پس از
آنکه فرانسه این حق را برای زنان به رسمیت شناختند.
چرا نیم
میلیون زن در آن روز به حرکت درآمدند؟ آنها بر این عقیده بودند که ۱۰ سال پس از
تصویب اصل برابری جنسیتی وضعیت زنان در این کشور تغییر چندانی نکرده است. از این
رو خواست اصلی زنان «دستمزد برابر برای کار برابر» بود. در سال ۱۹۹۱ مردان هنوز در
مقابل کار برابر دستمزد بیشتری دریافت می‌کردند.
این
جنبش بازتاب رسانه‌ای بین‌المللی داشت و روز ۱۴ جون به عنوان روزی بین‌المللی
اعتصاب زنان در تاریخ ثبت شد. با این حال، هنوز ۲۸ سال پس از این رویداد نابرابری‌های
زیادی میان زنان و مردان وجود دارد.
به
عنوان مثال، زنان سوئیسی به طور متوسط ۲۰ درصد کمتر از مردان دستمزد دریافت می‌کنند.
بر اساس آمارهای دولتی فاصله دستمزدی میان زنان و مردان در این کشور در شرایط کاری
برابر ۸ درصد است.
همچنین
چیزی در حدود ۷۰ درصد زنان کشاورز درآمدی ندارند چرا که در قالب خانواده کار می‌کنند.
از این رو نمی‌توانند از مزایای بازنشستگی استفاده کنند.بر اساس آمارهای سازمان
عفو بین‌الملل از هر ۵ زن سوئیسی یک نفر قربانی خشونت خانگی است. تحقیر و آزار و
اذیت جنیسیتی نیز امری رایج است.
جنبش
زنان امروز سه دهه پس از حرکت زنان سوئیسی در سراسر دنیا ادامه دارد و از جمله
خواهان دستمزد برابر، تعیین حداقل دستمزد برای زنان، سختگیری شدید قانون در مقابل
خشونت‌های جنسیتی و خیلی موارد دیگر است.
روز ۱۴
جون به عنوان سمبل مبازرات زنان در سوئیس و در دنیا باقی خواهد ماند و هر ساله در
این روز برنامه‌ها و مراسمی حول موضوع برابری جنسیتی و به خصوص دستمزد برابر در
سراسر دنیا برگزار می‌شود.
مبارزات
زنان برای به دست آوردن برابری در محیط کار و در دستمزد یک سده است که در سراسر
دنیا ادامه دارد. مبارزه برای کسب برابری شغلی به عنوان یکی از شروط رهایی زنان به
دیگر جنبش‌‌های زنان، از جمله جنبش مبارزه علیه خشونت، مبارزه برای تحصیل زنان و
غیره یاری می‌رساند. جنبش می- تو که در ماه اکتبر سال ۲۰۱۷ به راه افتاد نمونه اخیر
مبارزه زنان برای کسب شرایط شغلی برابر است.
در چنین
شرایطی، نقش فعالان و خیّرین اهمیتی اساسی دارد. لیدی جمیل خرازی، هنرمند، خیّر و
فعال حقوق زنان، و همچنین تهیه کننده ارشد فیلم مستند پولان دیوی سخت برای احقاق
حقوق زنان، به ویژه زنان کشورهایی نظیر افغانستان و هندوستان که زنان در آنها از
تبعیض شدیدی رنج می‌برند، تلاش می‌کند.
No comments:
Post a Comment