میلیسنت فوست و حق رای برای زنان

در امپراتوری بریتانیای نیمه دوم قرن نوزدهم، زنان، چه فقیر بودند چه ثروتمند، حقوقی بیش از مجرمان، کودکان و بیماران روانی نداشتند. دستمزدی که دریافت می کردند یک سوم دستمزدی بود که مردان در ازای انجام همان مشاغل دریافت می کردند و به آموزش دسترسی نداشتند.

این شد که برخی از زنان تلاش کردند این نگاه عقب مانده نسبت به زنان را تغییر دهند. اعتقاد آنان این بود که به دست آوردن حق رای باعث بهبود شرایط زندگی زنان خواهد شد.

میلیسنت فوست در سال 1847 در خانواده ای لیبرال زاده شد و از سال های 1970 برای خواست حق رای زنان مبارزه کرد و از سال 1884 پس از آنکه همسرش را از دست داد به طور کامل خود را وقف سیاست کرد.

میلیسنت فوست به مدت پنجاه سال در راس جنبش حق رای زنان در بریتانیا بود. وی در 11 ژوئن سال 1847 در آدلبرگ متولد شد و هفتمین فرزند از ده فرزند کشتی داری به نام نیوسان گرت بود. نیوسان گرت که فردی با اندیشه های مترقی بود بعدها از تلاش های دختر بزرگش الیزابت گرت اندرسون، که یکی از نخستین پزشکان زن و از مبتکران اولیه آموزش پزشکی بود و برای حق انجام حرفه خود مبارزه می کرد، حمایت کرد. در ماه آوریل سال 1867، میلیسنت جوان  با هنری فوست که مردی بود با اندیشه های مترقی و در دانشگاه کمبریج اقتصاد سیاسی تدریس می کرد ازدواج کرد. میلیسنت به همسرش که دچار نابینایی شده بود کمک می کرد تا بر مشکلاتش فائق آید و همسرش نیز از همان نخستین سخنرانی میلیسنت در جنبش حق رای زنان در سال 1868 از تلاش های او در این مسیر دفاع می کرد. همان طور که گفته شد میلیسنت در سال 1884 همسر خود را از دست داد و از آن به بعد خود را کاملا وقف سیاست کرد. 

میلیسنت گرت فوست از سال 1869 برای ایجاد کالج نیوهام در کمریج تلاش کرد. موسسه ای دو سال بعد بدل به نخستین دانشگاه انگلستان برای زنان شد. میلیسنت از همان آغاز فعالیت حرفه ای خود ناچار بود با مخالفت مردان که تقریبا یک صدا مخالف اعطای هر گونه حقوق سیاسی به زنان بودند، برخورد کند.

میلیسنت فوست یکی از اعضای موسس و رئیس اتحادیه ملی جوامع خواهان حق رای زنان بود که در سال 1897 تاسیس شد. بالاخره در سال 1918 پارلمان بریتانیا قانون نمایندگی مردمی را تصویب کرد: بر اساس این قانون تمام مردان بالای 21 سال و همچنین زنان بالای 31 سالی که همسر مردانی اند که نام آنها در لیست انتخاباتی ثبت شده و مالکند حق رای دادن داشتند. در نتیجه این قانون 2 میلیون مرد و 6 میلیون زن به رای دهندگان اضافه شدند. پس از 50 سال مبارزه برای تغییر نوع نگاه به زنان در عقاید عمومی، این قانون دستاوردی بزرگ بود.

در سال 1928 قانون جدیدی تصویب شد که برابری کامل حق رای زنان و مردان را تصویب می کرد. از آن پس هر کسی که بالای 21 سال سن داشت حق داشت رای دهد.

*

 

تلاش های زنان برای حضور فعال تر در عرصه سیاست و همچنین برای بهبود شرایط تحصیلی زنان در سرتاسر جهان هر چه افزون تر گشته است.

بانو جمیل خرازی، هنرمند، انساندوست و فعال حقوق زنان ساکن لندن،یکی از خیّرین ممتاز دانشگاه آمریکایی افغانستان و تهیه کننده ارشد فیلم پولان دیوی، با جدیت برای دفاع از حقوق زنان بخصوص در کشورهایی مانند افغانستان و هندوستان، که در آن زنان از نابرابری و تبعیض گسترده ای رنج می برند، فعالیت می کند.

.