حقوق کودکان کدامند؟

زمانی بود که کودک را به عنوان یک بزرگسال در نظر می‌گرفتند، زمانی بود که پدران حق داشتند فرزندان خود را تنبیه کنند. زمانی بود که بزهکاران جوان را همچون تبهکاران کوچک می‌دانستند.

تاریخ حقوق کودکان به قرن ۱۹ میلادی برمی‌گردد. پیش از آن وقت هیچ قانونی برای حفاظت از کودکان وجود نداشت. حتی تا قرون وسطی در برخی از نقاط دنیا والدین حق تعیین مرگ و زندگی فرزندان خود را داشتند.

در قرن نوزدهم نخستین قوانین مربوط به حقوق کودکان تصویب می‌شود. کودک به عنوان موجودی در نظر گرفته می‌شود که نیاز به مراقبت دارد. در همین دوره بود که برای نخستین بار در اروپا قوانینی در مورد کار کودکان تصویب شد. به تدریج، متون حقوقی تحصیل اجباری کودکان را تبلیغ و در ادامه اجباری کردند و  جامعه پذیرفت که نباید با کودکان همان‌طوری رفتار کرد که با بزرگسالان رفتار می‌شود.

در سال ۱۹۱۹، جامعه ملل کمیته‌ای برای حفاظت از کودکان تشکیل داد. پنج سال بعد، جامعه ملل اعلامیه ژنو را تصویب کرد که با الهام از آثار جانوس کورشاک، که به عنوان پدر حقوق کودکان در نظر گرفته می‌شود، اولین معاهده بین‌المللی در مورد حقوق کودکان بود.

به همین دلایل، و به این خاطر که کودکان از بزرگسالان آسیب‌پذیرترند، به این خاطر که کودکان حق رای و نفود سیاسی و اقتصادی ندارند، به این خاطر که رشد سالم کودکان برای آینده هر جامعه‌ای ضروری است، جامعه جهانی در سال ۱۹۸۹ معاهده بین‌المللی حقوق کودکان را تصویب کرد. از آن تاریخ این معاهده مبنای اقدامات سازمان یونیسف بوده است.

این معاهده در تاریخ ۲۰ نوامبر ۱۹۸۹ در سازمان ملل تصویب شد و به امضاء تقریبا تمامی کشورها رسید. این معاهده در مجموع با ۵۴ ماده در مورد حقوق مدنی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی حقوق کودکان را پوشش می‌دهد. این حقوق حول ۴ محور اصلی متمرکزند:

·        رفع تبعیض

·        در نظر  گرفتن منافع کودکان

·        حق زندگی، بقاء و رشد (حقوق داشتن هویت، حق داشتن مراقبت، تحصیل و ...)

·        محترم شمردن دیدگاه‌های کودکان

تقریبا هر ۵ سال یک بار هر دولتی که این معاهده را امضاء کرده باید گزارشی به کمیته حقوق کودکان سازمان ملل ارائه داده و در آن در مورد اقداماتی که برای اجرای مفاد این معاهده انجام داده و وضعیت حقوق کودکان در کشور مربوطه توضیح دهد. این کمیته همچنین قادر است که به نقض حقوق کودکان توسط دولت‌ها اعتراض کند.

بانو جمیل خرازی، موسس و مدیر بنیاد توس، انسانی خیر و نوعدوست، مدافع حقوق بشر و حق آموزش،  از سال 1999 که توسط مدرسۀ کندی دانشگاه هاروارد  به عنوان فرستادۀ دانشگاه هاروارد در خاورمیانه انتخاب شد همچنان به فعالیت مشغول است. بانو خرازی در طول فعالیت های پر بار خود فرصت های تحصیلی بسیاری را برای کودکان و دانش آموزانی که زندگی شان از منازعات مسلحانه و جنگ آسیب دیده بود فراهم نموده است.