نقاشی ایرانی سفری است در دل تاریخ؛ بازتابی از زیبایی، فرهنگ و روایتگری که در طول هزاران سال دگرگون شده است. از دیوارهای باشکوه تخت‌جمشید تا گالری‌های مدرن تهران، هر دوره از هنر ایران داستانی تازه از خلاقیت و هویت را روایت می‌کند
.
آغاز این مسیر به دوران پیش از اسلام بازمی‌گردد، زمانی که هنرمندان، کاخ‌ها و معابد را با نقاشی‌های دیواری و طرح‌های رنگارنگ می‌آراستند. در دوران هخامنشی و ساسانی، تصویر پادشاهان، اسطوره‌ها و صحنه‌های زندگی روزمره با شکوه خاصی بر دیوارها نقش می‌بست. نقاشی در آن زمان تنها تزیین نبود؛ زبانی بود برای بیان قدرت، ایمان و خیال.
با ورود اسلام، نقاشی چهره‌ای تازه یافت. مینیاتورهای ایرانی پدید آمدند و داستان‌های کهن و شعرهای فارسی به تصویر کشیده شدند. هنرمندان هرات، تبریز و اصفهان با قلمی ظریف و رنگ‌هایی درخشان، صحنه‌هایی از شاهنامه و خمسه نظامی را خلق کردند؛ آثاری که شعر، خوشنویسی و نقاشی را در هماهنگی‌ای شاعرانه در کنار هم قرار می‌دادند
در سده نوزدهم و دوران قاجار، نقاشی ایران تحت تأثیر اروپا دگرگون شد. رنگ‌روغن و پرتره‌سازی رواج یافت و هنرمندان با ترکیب زیبایی شرقی و واقع‌گرایی غربی، چهره شاهان و اشراف را با جزئیاتی خیره‌کننده به تصویر کشیدند .
در دوران معاصر، نقاشی ایرانی همچنان در حال دگرگونی است. هنرمندانی چون حسین بهزاد، سهراب سپهری و پرویز تناولی میان سنت و مدرنیته پلی ساخته‌اند؛ آثاری که در آن شعر، نماد و انتزاع در هم می‌آمیزد. امروز، نقاشی ایران ترکیبی زنده از گذشته و حال است — گواهی بر اینکه خلاقیت در این سرزمین نه‌تنها پایان ندارد، بلکه همواره در حال دگرگونی و شکوفایی است.
No comments:
Post a Comment