من از نسل برابرم: هشتم مارس، روز جهانی زن

بیست و پنج سال پس از آنکه اعلامیه و پلاتفرم پکن برای عمل مسیر را برای رسیدن به برابری جنسیتی نشان داد، جهان شاهد پیشرفت‌های چشم‌گیری در این زمینه بوده است. امروز نسبت به گذشته دختران خیلی بیشتری به مدرسه می‌روند و کشورهای بیشتری به برابری جنسیتی در رفتن به مدرسه رسیده‌اند. مرگ و میر زنان در دوره پس از زایمان نسبت به سال ۲۰۰۰ هفده درصد کاهش یافته است. امروز بیش از سه چهارم کشورها قوانینی در مورد خشونت خانگی دارند. با این حال گزارش دبیر کل سازمان ملل در مورد اعلامیه پکن اشاره می‌کند که خشونت علیه زنان و دختران همچنان به طور قابل توجهی باقی است.

علاوه بر این، اشکال جدیدی از نابرابری به سرعت ظاهر می‌شوند: به عنوان مثال تغییرات اقلیمی اثرات زیاد و به نسبت بیشتری روی زنان و دختران دارد و علاوه بر این شکاف جنسیتی دیجیتال به طور مشخص قابل مشاهده است.

جنبش‌های اعتراضی مانند می-تو نشان می‌دهند که زمان تغییرات رادیکال و یافتن راه حل جدید فرا رسیده است. 

 

روز جهانی زن که هر ساله در سرتاسر دنیا در روز 8 مارس جشن گرفته می شود از دل مبارزات فمینیستی و سیاسی بیرون آمده است. سازمان ملل متحد این روز را به طور رسمی در سال 1977 به رسمیت شناخت و از آن پس هر ساله زنان در سرتاسر دنیا این رو زرا جشن می گیرند. این روزی است دستاوردها و مبارزات تاریخی زنان را به رسمیت می شناسد. نخستین تظاهرات روز زنان به 110 سال قبل بازمی گردد. در روز 28 فوریه 1909 روز ملی زنان برای نخستین در ایالات متحده جشن گرفته شد. تا سال 1913 هر یکشنبه پایانی ماه این روز را جشن می گرفتند. در سال 1910 در کنفرانس زنان در کپنهاگ دانمارک پیشنهاد شد که روزی به عنوان روز جهانی زنان تعیین شود که از مبارزات زنان برای حقوق خود و جنبش حق رای تمجید شود. این پیشنهاد توسط 100 نماینده زنی که از 17 کشور مختلف در آن کنفرانس حضور داشتند تایید شد اما در این کنفرانس روز مشخصی برای این مناسبت تعیین نشد. به دنبال این کنفرانس در 19 ماه مارس این روز در چند کشور از جمله در آلمان، اطریش، سوئیس، جشن گرفته شد. در این کشورها بیش از یک میلیون زن در تظاهرات روز جهانی زن شرکت کردند. در روسیه در آخرین یکشنبه فوریه 1913 درست پیش از آغاز جنگ جهانی اول زنان این کشور برای نخستین بار روز جهانی زن را در کشور خود جشن گرفتند. سال بعد از آن این روز در 2 مارس در فرانسه، در 9 مارس در اطریش، جمهوری چک و مجارستان، در 12 مارس در آلمان جشن گرفته شد. در 8 مارس سال 1914 زنان آلمانی برای به دست آوردن حق رای دست آغاز به اعتراض کردند و پس از 4 سال توانستند به این حق خود برسند.

تنها پس از پایان جنگ جهانی دوم بود که روز جهانی زن در روز 8 مارس در سرتاسر دنیا جشن گرفته شد. این روز از آن پس در کشورهای اروپای غربی بدل به سنت شد. در سال های دهه 1970 جنبش فمینیستی رشد قابل ملاحظه ای کرد و به این ترتیب روز 8 مارس بدل به نماد مبارزات زنان در سرتاسر دنیا شد. در سال 1977 سازمان ملل متحد این روز را به عنوان روز جهانی زن به رسمیت شناخت. بیست سال پس از آن در چهارمین کنفرانس جهانی زنان در پکن اعلامیه ای توسط 189 کشور تصویب شد که در آن تاکید شده بود که تمامی زنان باید بتوانند از آزادی انتخاب کردن برخوردار باشند. تمامی زنان حق دارند که حق و حقوق خود را بشناسند.

وز 8 مارس فرصتی است که در آن بار دیگر وضعیت زنان در سرتاسر دنیا مورد توجه قرار گیرد. سازمان ملل متحد شعار روز 8 مارس امسال را " برابر فکر کن، هوشمندانه بساز، برای تغییر نوآوری کن" تعیین کرده است. این شعار بر راه های نوآورانه ای تاکید می کند که به واسطه آنها می تواند برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان را بهبود بخشید. به ویژه در حوزه های تامین اجتماعی، دسترسی به خدمات عمومی و زیرساخت هایی که در جهت توسعه پایدار به کار می روند.

این روز به ما یادآوری می کند که در حالی که از نظر حقوقی برابری زن و مرد در قوانین در حال بهبود است در عمل فاصله زیادی از تحقق آن داریم. اکنون زمان آن رسیده که در سرتاسر دنیا به دفاع از حقوق زنان بیاندیشیم و به نابرابری و تبعیض هایی که زنان در سرتاسر دنیا به طور روزمره با آن مواجه اند اعتراض کنیم.

در سرتاسر دنیا، خیّرین و مدافعان حقوق زنان به سختی برای بهبود برابری جنسیتی در حال تلاشند. لیدی جمیل خرازی، هنرمند، فعال حقوق زنان و انساندوست ساکن لندن یکی از آنان است.

لیدی جمیل خرازی

 لیدی خرازی  موسس و مدیر بنیاد توس و در حال حاضر از خیّرین ممتاز دانشگاه آمریکایی افغانستان و همچنین و تهیه کننده ارش فیلم پولان دیوی است. یکی از آخرین پروژه های ایشان تهیه فیلمی درباره پولان دیوی، ملکه راهزنان هند بوده است. این فیلم درباره زندگی پر فراز و نشیب زنی است که مورد ظلم و ستم و تعرض جامعه مردسالار هند قرار گرفته و خود بدل به راهزن می شود اما در ادامه زندگی خود را وقف مبارزه برای حقوق زنان در سیاست می کند.

یک چیز است که همه زنان را گرد می آورد: رنج و نابرابری که جوامع به زنان تحمیل می کنند. به ویژه در جوامعی که تنها مردان اند که قانون را تعیین می کنند"

لیدی جمیل خرازی در مصاحبه با شوشما دات